|
سیستم نامگذاری فولادها بر اساس DIN 1 - فولادهای غیر آلیاژی
فولادهای غیر آلیاژی دارای یکسری عناصر همراه هستند که مقدار آنها از مقادیر اعلام شده ذیل هیچگاه بالاتر نمی رود. این عناصر همراه از طریق ذوب مواد اولیه وارد فولاد می شوند.
این فولادهای غیر آلیاژی به دو قسمت تقسیم می شوند، این تقسیم بندی بر اساس اینکه آیا برای این فولاد عملیات حرارتی در نظر گرفته شده است یا نه انجام می شود.
دسته اول:
فولادهای انبوه که توسط علامت St نشان داده می شود، که بعد از آن عددی دو رقمی می آید که حداقل استحکام کششی را اعلام می کند. بر اساس این استاندارد گاهی اوقات نحوه تولید و همچنین موارد خاص توسط حروفی که در ابتدای St آورده می شوند. این دسته برای عملیات حرارتی در نظر گرفته نشده اند.
دسته دوم: فولادهای مرغوب هستند که برای عملیات حرارتی در نظر گرفته شده اند. در این فولادها از حرف C به عنوان مشخصه استفاده می شود، که بعد از حرف C درصد متوسط کربن به صورت صد برابر ارائه شده است.
جهت تمایز فولادهای غیر آلیاژی و مشخص نمودن ویژگی خاصی در آنها، بعد از علامت C حروف زیر با معانی معینی می آید:
f: فولاد سخت کاری شده شعله ای یا القایی، مثلاً Cf53
k: فولاد نجیب با مقدار پائین فسفر و گوگرد، مثلاً Ck15
m: فولاد نجیب با محدوده معینی از گوگرد- نه فقط حد مجاز بالا- ، مثلاً Cm35
q: فولاد کربوره و بهسازی جهت کله زنی، Heading، سرد، مثلاً Cq35
گاهی اوقات بعد از عدد مشخصه مقدار کربن، حرف مشخصه زیر نیز می آید:
W: کیفیت فولاد ابزار، مثلاً C110W
W1: فولاد ابزار با کیفیت درجه اول، مثلاً C80W1
W2: فولاد ابزار با کیفیت درجه دوم، مثلاً C80W2
به عنوان مثال:
در استاندارد آلمانی از حروف زیر جهت مشخص نمودن روش تولید استفاده می شود:
B: فولاد بسمر
E: فولاد الکتریکی
M: فولاد زیمنس
R: فولاد آرام
T: فولاد توماس
U: فولاد نا آرام
گاهی اوقات بعد از ترکیب شیمیایی نوع عملیات انجام گرفته بر روی فولاد نیز در استاندارد DIN بیان می نظرات شما عزیزان:
تست های غیر مخرب و بازرسی فنی درباره وبلاگ آخرین مطالب پيوندها نويسندگان
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
آمار
وب سایت:
